Michiel Löffler - Land weg

Recensie door Marjon Nooij
Uitgeverij Marmer

Er is geen weg terug, alleen opnieuw

'Ik ga', zegt zijn broer.' Mm, wanneer?', vraagt hij.' Vandaag, denk ik', zegt zijn broer. Hij heeft het altijd geweten, eens zou één van tweeën gaan.'

Twee broers runnen samen een boerderij. Het is herfst. Na het aardappelen sorteren is zijn broer klaar om te gaan. Met het koffertje in de hand loopt zijn broer het boerenerf af. De ander blijft achter op de boerderij.

Hij loopt naar de keuken en zet theewater op. Dan bedenkt hij zich, hij pakt de ketel, loopt naar het aanrecht, gooit de ketel halfleeg en zet hem dan weer op.

Zijn broer wil zijn droom achterna, op zoek naar het zevende continent. Tijdens de wandeling ontmoet hij een lesbisch meisje met piercings en een bijna kaal hoofd met een groene bos bovenop. Een hanenkam, zo leert hij later. De tegenstellingen tussen de twee zijn groot, hij wat simpel, een man van weinig woorden, zij extravert, voor het leven op de vlucht, maar ze besluiten om samen verder te wandelen. Ze laat hem kennismaken met de dingen buiten het boerderijleven. Vol verwondering verbaast hij zich o.a. over alle vernuft van een zakmes.

'Met wel tien dingen eraan die je allemaal uit kunt klappen. ''Vis?", vraagt hij en voor ze kan antwoorden pulkt hij aan zijn nieuwe mes. [...] maar nog voor hij de kans krijgt de punt in het tin te zetten grist ze het blikje uit zijn hand, draait het om en wijst. Met zichtbare tegenzin haakt hij zijn vinger in de daarvoor bestemde ronding en trekt het blikje open. Als ze dan ook nog een biertje pakt en de kroonkurk er vanaf draait is voor hem de dag verpest.'

Toch is het lastig voor hem om het verleden achter zich te laten. Het boerenleven zit hem zó in het bloed dat bij alles wat hij ziet, hij bedenkt welk werk er nu gedaan had moeten worden. Dan stelt ze hem een vraag...

Intussen gebeurt er ook het nodige bij de andere broer wat zijn leven ook danig op zijn kop lijkt te zetten.

In korte hoofdstukken, met steeds wisselend perspectief, komen de verhalen van de beide broers aan bod. Door gebruik te maken van subtiele humor, een ingetogen, sobere en verstilde schrijfstijl leidt Michiel Löffler ons door een periode heen in het leven van twee broers. Het is de eenvoud, maar tegelijkertijd het oog voor details en het gebruik van niet te veel woorden, (showing, not-telling) die het verhaal zo betoverend maken. De lezer proeft de sfeer, ziet de natuur, voelt de wind en ruikt het pas gemaaide gras. De manier van schrijven nodigt uit tot lezen met aandacht voor elk woord en elke zin. Het is een pareltje om te 'voelen'.

'Het is gek', denkt hij. 'Als het donkerder is zie je meer. Misschien is het ook zo met woorden. Als er minder woorden zijn, begrijp je meer.'

Michiel Löffler woont in het Franse Lotharingen, waar hij een geitenboerderij heeft. Daarnaast ondersteunt hij een boerengemeenschap in Burkina Faso. Jos Hoes heeft een documentaire gemaakt, De Stedeling, die het verhaal vertelt van de boer, de bioloog en de schrijver. De film toont sferische en poëtische beelden en er wordt maar weinig gesproken.

www.joshoesmuziek.nl/destedeling.html